Szpital

Tom

- Tak masz rację, zaraz się przebiorę.
Zdjął z siebie szybko górę od piżamy i założył na siebie swój czarny T-shirt. Nie kłopotał się z wyjściem do łazienki. Tokiyi się nie wstydził... a ten facet wcale go nie obchodził. Szybko założył na siebie ciemne spodnie i już był gotowy. Złapał chłopaka za rękę i wyszli z sali. Może trochę był jeszcze zdenerwowany, ale świeże powietrze i spacer na pewno dobrze mu zrobią. Gdy już znaleźli się na placu szpitalnym, usiedli na ławce.
- Wiesz, nie mówiłem ci jeszcze, ale po tym wszystkim pielęgniarka i tak zauważyła, że to zrobiliśmy. Z resztą trudno było nie zauważyć porozrzucanych po całej sali ubrań.- Zaśmiał się cicho i objął ramiona Tokiyi.

Tokiya

Ucieszył się, że Tom zdecydował się z nim wyjść na ten spacer. Przynajmniej na pewno będzie spokojnie. Westchnął cicho, czując, że po słowach mężczyzny zarumienił się nieco.
- Ah... to dlatego chciała mnie zatrzymać, gdy biegłem do pracy - zaśmiał się niezręcznie. Toć dobrze wiedział, że będzie obchód. Mimo to wtulił się bardziej w Toma. - Trudno. Dobra jej kobieta. Trzeba jej coś sprezentować - stwierdził poważnie. Kupi jej jakieś dobre czekoladki, uważał, że to dobre wyjście.

Tom

- Właściwie to nawet dobry pomysł. Jak będę już stąd odchodził to jej damy kwiaty albo czekoladki , co ty na to? A poza tym nie mogę się już doczekać aż będę w domu...- powiedział rozmarzony i pocałował po raz pierwszy dzisiaj Tokiyę. Chłopak chętnie uchylił swoje wargi i po chwili pieścił już językiem jego podniebienie.

Tokiya

- Myślałem o czekoladkach - przyznał, gdy tylko oderwali się od siebie po chwili z uśmiechami na twarzy. Tam, gdzie sobie usiedli akurat nie było zbyt wielu ludzi, którzy mogliby się przyczepić do tego, co robią, więc z chęcią zaraz potem sam pocałował mężczyznę w usta. Tak, on też nie mógł się doczekać. - Hm, racja... tylko musiałbym skoczyć do siebie po gitarę. Chyba, że masz w domu? Albo... możemy to zawsze przełożyć na inny termin - stwierdził, myśląc o ich ewentualnej wspólnej piosence.

Tom

- Tak, czekoladki będą w sam raz. Niestety nie mam w domu żadnej gitary. A jak nie chce ci się wracać do domu po nią, to możemy sobie dzisiaj to odpuścić. Pójdziemy po prostu do mnie i coś porobimy ciekawego. Z resztą daleko jest od naszych domów, a teraz niestety nie mógłbym cię podwieźć. Najwyżej jutro, albo kiedy będzie ci pasować przyjdziesz do mnie z gitarą, hmm?

Tokiya

Już on sobie wyobrażał, co ciekawego mogą porobić w domu Toma. Tia.
- W porządku, więc gitara innym razem - zgodził się. - Z chęcią za to zapoznam się z twoim psem. Mam nadzieję, że mnie polubi - stwierdził z lekkim uśmiechem.
Rozmawiali tam jeszcze przez dłuższy czas, aż stwierdzili, że pora zbierać się z powrotem. Niedługo potem Tom był już spakowany i gotowy do wyjścia. Jedyne, co im pozostało, to podziękować miłej pielęgniarce.

Tom

Gdy wręczyli już pielęgniarce czekoladki, które kupili i podziękowali jej, wyszli ze szpitala, nadal rozmawiając i śmiejąc się co jakiś czas, z głupich żartów i starych historii. Mieli kawałek do przejścia, więc szybkim krokiem kierowali się w stronę domu Toma.
*z tematu*

Ryan

Usiadł w poczekalni. Alexa zabrano na jakieś badania, a on tak po prostu musiał tylko czekać. Zadzwonił do szkoły i powiedział, że musi załatwić bardzo ważną sprawę i dzisiaj go nie będzie. Ku jego zdziwieniu nikt się nie czepiał. Schował swoją twarz w dłonie, którymi ocierał łzy.

Alex

Słyszał obce głosy, dźwięk jakiś maszyn. Ból głowy, który czuł ogarniał całe jego ciało - Gdzie ja jestem? Gdzie jest Ryan? - wyszeptał.

Ryan

Podeszła do niego jakaś pielęgniarka i powiedziała, że Alex o niego pyta. Szybko wstał i poszedł za nią. Na razie nic nie było wiadomo. Trzeba było czekać na wyniki. Wszedł do małej, jasnej sali i zobaczył bruneta na łóżku. W sekundę znalazł się obok niego i od razu złapał jego dłoń.
-Nie rób mi tego więcej - powiedział cicho i spojrzał na niego z miłością. Drugą dłonią wytarł z policzków ślady łez.

Alex

- Przepraszam, potknąłem się. Nie chciałem przestraszyć. Źle się czuje - wyszeptał i zwymiotował na podłogę.

Ryan

-Nie musisz przepraszać - odpowiedział. Jakaś kobieta szybko sprzątnęła to, co Alex zostawił przed chwilą na podłodze. - To ja przepraszam. Zostawiłem te spodnie na środku pokoju - wyjaśnił zawstydzony.

Alex

- Zepsułem nam dzień. Nie musisz iść na zajęcia. Nie martw się mną nic mi nie będzie kochanie - powiedział i położył dłoń na dłoni Ryana.

Ryan

-Zostaję z tobą - powiedział od razu. Dopiero chwilę później pomyślał. - No chyba, że chcesz zostać sam - dodał ciszej. Alex przecież mógł chcieć odpocząć. Cieszył się, że chłopak już się obudził. Był naprawdę przestraszony. Kochał go i nie chciał, żeby coś mu się stało. Przysunął się do niego i pocałował go w owiniętą głowę.

Alex

- Nie, bądź przy mnie. Przy tobie czuję się lepiej. Dziękuje,że zaopiekowałeś się mną .
Położył dłoń na bolącej głowie - Pewnie zostanie mi blizna - powiedział i posmutniał.