Park

Tokiya

Tokiya wciąż jeszcze czuł dreszcze. W końcu otworzył oczy i podniósł wzrok, patrząc przez chwilę przed siebie, a potem spojrzał na Alexa. Nie chciał, żeby chłopak czuł się temu winny. Przecież wcześniej sam o mało by tego nie zrobił.
- To nic. Ja sam mam mętlik w głowie - przyznał. - Boję się po prostu, że coś spieprzę albo tu, albo tam i nie wiem, co byłoby gorsze - stwierdził z głupią miną. Wziął gitarę na kolana i znów zaczął coś cicho brzdękać. - Mam nadzieję, że mnie rozumiesz... Nie chcę tracić kontaktu z tobą, ale... - urwał na chwilę, po czym dodał szeptem. - Gdybym miał wybierać, nie potrafiłbym przestać spotykać się z Tomem...
Mimowolnie chwilę później uśmiechnął się lekko pod nosem. Przestał grać i nieśmiało odnalazł na ławce dłoń Alexa, wsuwając w nią swoją własną. Gdzieś po głowie chodziła mu myśl, że jak tak dalej pójdzie, powstanie jakiś dziwny czworokąt, z którego chyba jednak nie wszyscy będą zadowoleni.

Alex

Dotyk dłoni Tokiya, trochę przeczył jego słowom,ale ostatnie zdanie nie pozostawiało wątpliwości. Tokiya chciał być z Tomem. Alex czuł,że zawiódł siebie i Ryana swoim zachowaniem.
- To wszystko moja wina. Nie chciałem cię stawiać w niezręcznej sytuacji ani zmuszać do dokonywania jakichkolwiek wyborów.Nie wiem dlaczego to zrobiłem. Może lepiej będzie jak...
Nie chciał dokańczać tego zdania - jak wyznaczymy sobie jasne granice.

Tokiya

Tokiya zaśmiał się pod nosem. Granice? Dobre sobie.
- Naprawdę uważasz, że będziemy potrafili ich przestrzegać? - zapytał z rozbawieniem, zaglądając mu w oczy. Może jeśli powiedzieliby sobie, że nie mogą zabrnąć w to za daleko, ale za to po kryjomu trzymać się za ręce i od czasu do czasu... się pocałować? Boże, gdyby Tom się dowiedział... Nie powinien robić mu czegoś takiego. Westchnął ciężko. Miał ochotę na wargi Alexa, odkąd tylko ten się od niego odsunął po tym krótkim muśnięciu. Ale co miał teraz zrobić, sam nie wiedział. - Dobra, przekonałem się. Granice - powiedział, jednak nie potrafił powiedzieć tego na głos. Liczył na to, że Alex coś zasugeruje.

Alex

- Tylko jak je ustalić? - powiedział Alex - Powiedzieć to jedno zrobić to drugie. Nie wiem sam, boję się ustalić granice, bo to dziwnie działa...wiesz ma się ochotę na przekór wszystkiemu je łamać. Ja to widzę tak...yyyyy. Spotykajmy się ze sobą, rozmawiajmy, czasem chciałbym cię przytulić czy złapać za rękę.Pocałunki no cóż...Nie wiem czy jak jeszcze raz spróbuje twoich warg czy się powstrzymam...

Tokiya

Samo to, jak Alex o tym mówił przyprawiało go o dreszcze. Patrzył na niego i nie bardzo wiedział, co powiedzieć. Zastanowił się nad tym przez chwilę i szukał jakiegoś logicznego rozwiązania.
- Chyba będzie lepiej, jeśli nie będziemy przesadzać, ale... na powitanie, czy pożegnanie... jakiś drobny... całus? - wydukał cichutko, zalewając się rumieńcem. Jak on później spojrzy w oczy Tomowi? No, jak?! Zaśmiał się cicho pod nosem i pokręcił z niedowierzaniem głową. - I pomyśleć, że drugi raz widzimy się na oczy.

Alex

Alex uśmiechnął się. Perspektywa nawet małego całusa była bardzo kusząca -Jesteś słodki kiedy się rumienisz, wiesz?
Sato nie mógł oderwać od niego wzroku - Wiem, że widzimy się drugi raz ,ale na pewne rzeczy nie mamy wpływu. Umysł mówi jego a serce drugie. Czasem tak ciężko pogodzić te dwie sfery - westchnął Alex.

Tokiya

Na początku jedynie zarumienił się jeszcze bardziej, ale potem już tylko skinął głową na jego słowa. Co prawda to prawda, ale on sam nie był przekonany, co tak naprawdę dzieje się w jego głowie, a co w sercu. Na pewno był tam bajzel. Był przekonany, że czuje coś więcej do Toma, ale nie potrafił określić tego, co czuje przy Alexie. Po prostu fiksował.
Kiedy tak siedzieli, rozmawiali, a on przy tym pogrywał na gitarze, czas bardzo szybko im mijał. Nim spojrzał na zegarek, okazało się, że zrobiło się porządnie późno, a on obiecał Tomowi, że wpadnie jeszcze do klubu. Nie bardzo tylko wiedział, jak powiedzieć Alexowi, że musi iść. Nie miał pojęcia, kiedy kolejny raz się zobaczą.

Alex

Siedzieli długo rozmawiając o różnych rzeczach. Alex czuł się wspaniale w towarzystwie Tokiya. Rozmowę przerwał im sms, który przyszedł do Alexa. Sato wyciągnął telefon i przeczytał wiadomość - Cholera - powiedział na głos- Przepraszam ale muszę odpisać " Gdzie jesteś kochanie?''.
Spojrzał na czarnowłosego i uśmiechnął się - Trochę się zasiedzieliśmy. Chyba pora już wracać.

Tokiya

Alex w porę dostał sms'a, więc Tokiya ucieszył się, że nie musi mu się tłumaczyć, dokąd mu się tak spieszy. Uśmiechnął się do niego lekko.
- Racja, też powinienem już lecieć - stwierdził, zabierając się za pakowanie gitary. Po chwili byli już w drodze do wyjścia z parku. - Chyba... spotkamy się jeszcze za jakiś czas, co? - zapytał ostrożnie.

Alex

- Jeśli tylko będziesz chciał? Bo ja na pewno...- delikatnie się zarumienił.
- Mozę pomogę ci zanieść te wszystkie rzeczy do...no właśnie gdzie idziesz?

Tokiya

- Nie trzeba, poradzę sobie - odparł szybko, poprawiając sobie gitarę na ramieniu. - Właściwie... idę teraz do klubu. Tom tam pracuje i obiecałem, że do niego zajrzę - przyznał się.

Alex

Alex spuścił głowę i westchnął - No tak, każdy z nas ma do kogo wracać. Odprowadzę cię kawałek. Ty przynajmniej wiesz gdzie twój przyjaciel. Mój mi napisał,że gdzieś poszedł. Nie wiem co robić.

Tokiya

Spojrzał na niego zmartwiony.
- Czyli jednak był zły, że ze mną wyszedłeś...? - zapytał niepewnie, wzdychając cicho. - Na pewno się odezwie i się dogadacie - rzucił jeszcze.
Chwilę później wychodzili już z parku.

Alex

Kiedy wychodzili z parku Alex dostał wiadomość. Uśmiechnął się- Chyba jednak ci pomogę nieść te toboły. Idziemy razem do klubu.Ryan tam jest.
Alex po chwili odpisał- "Będę za parę minut"
Przy ulicy złapali taksówkę i pojechali do klubu.

Z tematu

Adam

Wszedł do parku. Trochę wiało i było chłodniej niż przypuszczał, ale i tak zamierzał tutaj chwilę posiedzieć. Nie było wokół zbyt wielu ludzi, więc nie miał problemu ze znalezieniem pustej ławki. Usiadł sobie i westchnął. Właściwie nie bardzo wiedział co ze sobą zrobić w tym mieście, od czasu kiedy wrócił tu z Norwegii.