Klub

Tokiya

Jęknął ledwie słyszalnie, gdy mężczyzna przejechał palcem po jego rozporku. Tak, tylko, że najpierw będzie musiał poczekać do następnego popołudnia. Tokiya westchnął zrezygnowany, gdy ten witał się z blondynem przy barze. Zastanawiał się, czy Tom w taki sposób nie poznał już połowy osób w mieście. Wyszedł niechętnie zza baru i zajął miejsce obok Adama, naprzeciwko swojego chłopaka. Chyba nie powiedzą mu zaraz, że przeszkadza, prawda? Był ciekawe, czy kochanek przedstawi mu ów chłopaka, przez którego potem wydarzył się ten nieszczęsny wypadek. No i chciał zamówić sobie jakiegoś drinka. Raczej nie spieszyło mu się do domu.

Adam

Spojrzał znów za bar, gdy usłyszał swoje imię. Uśmiechnął się lekko do Toma, a później zerknął na chłopaka siadającego na miejscu obok, które przed chwilą się zwolniło.
- Hej. Co u ciebie słychać? Dawno się nie widzieliśmy - powiedział spokojnie, znów zwracając wzrok na swojego znajomego. - Swoją drogą, mogę prosić piwo? - dodał. Niby miał już dość picia, ale co mu szkodzi jedna szklaneczka więcej.

Tom

Miło było znowu zobaczyć blondyna. Oczywiście podał mu kufel z piwem i odpowiedział:
- A no dawno, któregoś dnia nawet wpadłem do biblioteki bo miałem wrażenie, że tam będziesz lecz cię jednak nie znalazłem. Chciałem cię przeprosić za tamto... nieporozumienie - powiedział niepewnie i zerknął na Tokiyę. Przypomniał sobie jak wybiegł za nim jak głupi i doprowadził do tego nieszczęsnego wypadku. - A tak właściwie to poznajcie się Tokiya to Adam, Adam to Tokiya.

Tokiya

Już myślał, że się nie doczeka, ale Tom wreszcie ich sobie przedstawił. Uśmiechnął się lekko i wyciągnął do blondyna rękę na powitanie.
- Cześć, miło poznać - odezwał się do niego. Miał wrażenie, że to on jeszcze chwilę temu tańczył z tamtymi chłopakami na środku parkietu, ale nie odezwał się nic na ten temat. Zresztą blondyn wyglądał nieco podpitego. - Tom, dostanę jakiegoś... dobrego drinka? - zapytał, uśmiechając się do niego nieco przymilnie.

Adam

Również podał mu dłoń, po czym upił trochę ze swojego piwa.
- Wyjechałem na jakiś czas, więc nie było mnie w mieście. Ale właściwie nie musisz mnie za nic przepraszać - powiedział spokojnie z lekkim uśmiechem na twarzy, patrząc to na jednego, to na drugiego. - Jesteście razem, prawda? - zapytał otwarcie. Z resztą to było widać, chciał się tylko upewnić, że się nie myli.

Tom

- Jasne, że tak. - Tom uśmiechnął się do Tokiyi i podał mu drinka. Mocnego, ale bardzo dobrego. Lubił Tokiyę gdy był lekko podpity, zachowywał się wtedy rozkosznie. Cieszył się, że Adam i Tokiya nie mają do siebie żadnej urazy po tym co się stało pamiętnego dnia w klubie.
- Jesteśmy, w ogóle sporo zmieniło się przez ten czas - odpowiedział Adamowi.

Tokiya

Sam się nie odzywał, czekając na odpowiedź Toma. Uśmiechnął się zadowolony słysząc jego słowa. Już drugi raz tego wieczoru powiedział otwarcie, że są parą. Właściwie niby nic się między nimi nie zmieniło, ale podobało mu się słuchać o sobie, jako o jego chłopaku. Wziął swojego drinka i od razu upił łyka. Nie dało się przeoczyć, że był mocny, mimo to Tokiya uśmiechnął się słodko. Niby kilka słów, ale czuł się szczęśliwy.

Adam

- Fajnie. Życzę szczęścia - powiedział z uśmiechem. - Można powiedzieć, że u mnie też się sporo zmieniło. Tak sądzę... No, ale na drugą połówkę będę chyba musiał jeszcze poczekać - stwierdził, patrząc na środek parkietu. - Bo tamci dwaj myślą raczej o jednym - mruknął z nutką rozbawienia, znów biorąc łyk piwa i odwracając się spowrotem do barmana. Coś tak czuł, że po tym piwie wróci do domu.

Tom

- Tak, wasze zachowanie było dość jednoznaczne. Szczerze mówiąc zdziwiłem się widząc ciebie w takim towarzystwie. - Co poradzić, Adam naprawdę nie wyglądał na imprezowicza. Z resztą sam mu to kiedyś powiedział. Chciał zapytać się jak się pozbierał po tym... co zrobił z nim tamten mężczyzna, ale nie chciał mówić o tym przy Tokiyi. Do tego nie wiedział też jak Adam zareagował by na to pytanie. Być może nie chciał o tym wspominać.

Adam

- Cóż, dobra zabawa nie jest zła, ale są granice, których nie mam zamiaru przekroczyć - powiedział z lekkim uśmiechem robiąc łyczek. - Ale im chyba nie przeszkadza fakt, że będą musieli zająć się sobą we dwójkę - dodał rozbawiony. - Kogoś, kto nie będzie chciał tylko jednego, muszę chyba szukać w innym miejscu - stwierdził, wzruszając lekko ramionami.

Tom

Uśmiechnął się delikatnie do Adama. A więc jednak może nie zmienił się aż tak bardzo?
- Właściwie to chyba masz rację. To nie jest dobre miejsce do szukania stałego partnera chociaż... niekiedy można mieć szczęście co do tego - dopowiedział i zerknął na Tokiyę. Oni właśnie poznali się tutaj i jak na razie wszystko wskazuje na to, że ich znajomość szybko się nie skończy.

Tokiya

Słuchał o czym rozmawia ta dwójka, ale nie wtrącał się. Zaśmiał się cicho na jego wspomnienie o tym, że można czasami mieć szczęście. No, tak. Przecież oni właśnie tutaj się poznali. Tokiya zdał sobie z jeszcze jednego sprawę. Nawet jeśli trochę się otworzył na ludzi, wciąż nie bardzo lubił się udzielać w większym towarzystwie. Wolał posiedzieć sobie spokojnie przy swoim drinku, dotrzymując im towarzystwo.

Adam

Spojrzał na jednego, na drugiego i dotarło do niego, że zapewne tutaj się poznali. Uśmiechnął się i westchnął. On raczej szczęścia nie miał, jak było widać na załączonym obrazku. Może zostanie księdzem? Chyba nie jest jeszcze na to zbyt późno...
- Szczęście omija mnie wielkimi łukami - powiedział cicho. Przez chwilę wyglądał, jakby trochę przyklapnął na duchu, ale zaraz ponownie się uśmiechnął.

Tom

Nie za bardzo wiedział co miałby odpowiedzieć na słowa Adama. Cóż chyba naprawdę mu się nie układało za dobrze. Westchnął cicho i spojrzał na Tokiyę, który był jakiś dziwnie milczący.
- Nie przejmuj się, znajdziesz kogoś odpowiedniego w swoim czasie - powiedział kulawo.

Adam

Zaśmiał się cicho, choć był to raczej rodzaj śmiechu przez łzy, ale bez łez. Czasami zdarzało mu się jeszcze złapać dołek, choć i tak było lepiej niż gdy stąd wyjeżdżał. Odpowiedni czas... Chciałby wiedzieć, kiedy taki nastąpi, bo dokuczała mu samotność.
- Tokiya, chyba nie jesteś zbyt rozmowny, co? - zapytał, zerkając na chłopaka. Siedział cały czas cicho.