Salon

Tokiya

Zdziwił się nieco na to jego pytanie, które zadał, gdy tylko weszli do domu mężczyzny. Spojrzał z lekkim uśmiechem na psa, a potem na swojego towarzysza. Właściwie miał wolne kolejnego dnia, więc mógł zostać...
- Na dobrą sprawę, mogę - stwierdził spokojnie, rozsiadając się na kanapie. - Chętnie bym coś jeszcze porobił. Masz może jakieś gry, konsolę? - zapytał ostrożnie. Cóż, w końcu był jeszcze "dzieciakiem" i lubił takie rzeczy, a sam nie miał u siebie sprzętu. Nie zabrał z domu, a u matki wolał się nie pokazywać z tak błahego powodu.

Tom

Ucieszył się gdy chłopak zgodził się zostać z nim dłużej, w końcu naprawdę bardzo go polubił.
- Właściwie to mam PlayStation 3, chociaż dawno nie grałem - odpowiedział na pytanie i podszedł do półki, z której wygrzebał tylko jedną płytę. Cholera, był pewny, że ma tego więcej. Spojrzał na opakowanie i uśmiechnął się pod nosem. No tak jego ulubiona gra. Tylko ciekawe czy Tokiya lubi takie rzeczy? - Emm grałeś kiedyś w tekkena? Cóż kiedyś było tego więcej, ale teraz jakoś tak wsiąknęło gdzieś te wszystkie płyty.

Tokiya

Uśmiechnął się na jego słowa. I od razu skinął twierdząco głową z zadowoleniem.
- Pewnie, może być. Następnym razem przyniosę jakieś swoje płyty - powiedział wesoło. - To gramy, czy może najpierw kolacja? - zapytał, a jakby na potwierdzenie jego słów zaburczało mu w brzuchu. Cóż, ostatnio jadł obiad, a jakby nie patrzeć była już prawie północ...

Tom

Och no tak... Kolacja, całkiem o niej zapomniał. Jakoś tak nie był głodny, zwłaszcza, że w kinie najadł się sporo popcornu.
- Jasne, najpierw kolacja. Tylko, że nie mam za bardzo co zrobić. Mogą być kanapki? Albo zostało jeszcze spaghetti, hmm... Ja chyba jednak wole spaghetti, a ty? - powiedział i zajrzał do lodówki sprawdzając czy ma coś jeszcze do zjedzenia. Chyba niedługo będzie musiał odwiedzić sklep bo coś dużo produktów mu brakowało.

Tokiya

- Mnie to bez różnicy - przyznał z lekkim uśmiechem. - I jakbym mógł prosić o jakąś herbatę, byłoby miło - stwierdził, po czym podniósł się po swoją gitarę. Podczas, gdy mężczyzna poszedł przygotować jedzenie, on usiadł sobie i zaczął cicho grać.

Tom

Przygotowanie kolacji nie zajęło mu dużo czasu. Szybko odgrzał spaghetti i nastawił wodę na herbatę. Do tego gotowanie umilało mu słuchanie gry na gitarze.
Gdy wszystko już było gotowe postawił wszystko na stole i usiadł przy nim, wskazując żeby chłopak też usiadł. Szybko zjedli i Tom zabrał się za podłączanie sprzętu do telewizora. Zajęło mu to kolejne parę minut, ale po chwili gra już się ładowała.
- Nie dam ci żadnych forów. Zobaczymy kto wygra więcej razy - wyszczerzył się jak głupi. Grał w tą grę z milion razy, czy to nie pewne, że wygraną ma w kieszeni?

Tokiya

Zjadł kolację za smakiem, a kiedy mężczyzna podłączył grę, wyszczerzył się tylko znacząco. W końcu to on tu był młodszy i swojego czasu dużo czasu spędzał na graniu. Ostatnio trochę mniej, ale zamierzał udowodnić Tomowi, że nie ma przed sobą laika.
- No, zobaczymy - stwierdził, a chwilę później zaczynali już grać.

Tom

Ze zdziwieniem stwierdził, że Tokiya jest nawet dobry. Oczywiście nie dorastał mu do pięt... I właśnie w tej chwili wygrał pierwszą rundę. Szczęka Toma opadła i popatrzył zdezorientowany na chłopaka. A on uśmiechał się do niego, ciesząc się ze swojej wygranej. Tak nie będzie, Tom skupił się do granic możliwości i zaczął grać bardzo na poważnie. Będzie wojna. Nie da wygrać ze sobą jakiemuś dzieciakowi! No...

Tokiya

Widząc zaskoczoną minę Toma, roześmiał się głośno.
- Chyba mi nie potrzebne twoje "fory" - stwierdził z rozbawieniem, nachylając się jednak do niego w wolnej chwili, żeby dać mu całusa. Nie będzie tak łatwo! Zapowiadała się naprawdę ciekawa gra. Dobrze wiedzieć, że nie tylko dzieciaki to lubią.

Tom

Może i go trochę udobruchał tym całusem, ale tylko trochę i wcale to nie zmienia faktu, że Tom dopiero się rozkręcał. Przecież nie może przegrać! To nie w jego w stylu, to on tu jest najlepszy w gry na PlayStation!
- Pff... dałem ci wygrać tę rundę, nie ciesz się tak - powiedział i mimo wszystko uśmiechnął się do niego jak głupek. Później już się nie rozpraszał, był całkowicie skupiony na grze i jak na razie szło mu bardzo dobrze.

Tokiya

Zaśmiał się z jego słów, po czym jak na dzieciaka przystało, wystawił mu język i sam skupił się na grze. Taa, już on mu da wygrać!
- Jak ładnie poprosisz, dam ci fory - stwierdził z rozbawieniem. - Inaczej nie masz szans!
Szczególnie, że Tokiya miał plan awaryjny, gdyby nagle zaczął przegrywać, ale nie spodziewał się, żeby był potrzebny.

Tom

- Ja nie mam szans? Nie wiesz do kogo mówisz, jestem mistrzem w tę grę. - W końcu zna wszystkie specjalne uderzenia i combo. Tak samo zna wszystkie części na pamięć i wystarczy żeby był trochę szybszy i... Tak! Jedna runda przegrana, druga wygrana. Uśmiech wpłynął na jego usta, był tak zafascynowany, że zagryzł mocno swoją dolną wargę. Jeszcze tylko runda finałowa i zobaczą kto wygra!

Tokiya

Śmiał się cicho pod nosem. Nie spodziewał się, że Tom tak się wkręci w tę grę, ale mimo to dobrze się bawił. Nastawił się teraz na wygraną. On przecież też doskonale znał każdy szczegół, niech nie myśli, że nie! Nawet udało mu się to dość dobrze udowodnić, gdy - ciut, ciut - ale w rezultacie wygrał ostateczną rozgrywkę.
- Ha! I co?! Kto jest mistrzem?! - zawołał, śmiejąc się z rozbawieniem. - Wiesz, chyba powinniśmy zabrać o coś, byłoby ciekawiej - stwierdził wesoło.

Tom

Nie mógł się pogodzić z porażką. Nie, po prostu nie przyjmował do wiadomości, że przegrał. No bo jak to mogło się stać? Gdzie popełnił błąd? Chciało mu się śmiać z siebie samego i swoich durnych myśli. Bawił się świetnie i właściwie nie przeszkadzało mu to, że przegrał. No może tylko trochę... Utrzymujmy nadal, że dał po prostu dzieciakowi wygrać. Niech się cieszy.
Oczy mu się zaświeciły na propozycję chłopaka. Zaczął obracać pada w dłoni z dziwnym uśmieszkiem na twarzy.
- Ach tak? Więc co proponujesz "mistrzu"?

Tokiya

Wyszczerzył się, gdy mężczyzna nazwał go mistrzem. Ucieszył się też, że spodobała mu się ta propozycja, nie był tylko jeszcze pewien, co powinien wybrać. Zastanowił się przez chwilę, a później znów skradł mężczyźnie pocałunek, tym razem nieco dłuższy.
- Powiedzmy... że przegrany będzie musiał zrobić coś szalonego - stwierdził wreszcie. Zawsze to był jakiś początek. Był ciekaw, jak teraz im pójdzie, gdy będą mieli ku temu motywację. - Chyba, że masz jakiś konkretniejszy pomysł.