Pokój nr 3

Daisetsu Takenouchi

- No wiesz jak to te starsze kobiety. Problemy z pamięcią, pewnie coś może pomyliła. - zaśmiał się lekko zakłopotany i wręczył brunetowi koszyk.
- A-a.. Mogę wiedzieć jak Ty masz na imię? - powiedział cicho unikając kontaktu wzrokowego, ponieważ czuł się `lekko` zawstydzony. Postura, wygląd, głos chłopaka onieśmielał go i czuł się nieswojo, nogi powoli odmawiały posłuszeństwa, a oddech stawał się coraz głębszy.

Alex

Gdyby nie to ,ze Danny wypił trochę nie podjął by chyba rozmowy z nieznajomym - Yyyy Dannny - odpowiedział skołowany - A ty to?

Daisetsu Takenouchi

"Danny" pomyślał sobie. Jego imię rozbrzmiewało w głowie długo, trafiło do niego jak strzała.
- Ja? Jestem Daichi, bardzo mi miło. - wystawił niepewnie dłoń w jego stronę i uśmiechnął się delikatnie, a na jego bladych licach pojawił się lekki rumieniec. Nowo poznany kolega wywarł na nim spore wrażenie, mimo lekkiego odoru alkoholu. Co z tego i tak był pociągający.

Alex

Danny nie wiedział co zrobić. Nie chciał wprowadzać chłopaka do pokoju z Markiem a Andym, tamci też byli pijani - Słuchaj..Może ja ci zapłacę za przyniesienie tego?

Daisetsu Takenouchi

Chłopak spojrzał na niego wielkimi oczami.
- Co? Zapłacić? Nie no, gdzie.. Ale może.. - zastanowił się chwilę.
- Może dasz się gdzieś zaprosić? To może być forma wynagrodzenia. - powiedział zawstydzony i spojrzał na niego spod grzywki. Rozumiał sytuacje, bo słyszał odgłosy chłopaków, którzy na pewno byli odurzeni.

Alex

Ale o co chodzi?...wciąż powtarzał sobie w głowie Danny- Zaprosić, ale my się nie znamy w ogóle - odpwiedział. Spojrzał na chłopaka i pomyslał o Marku i o tym jak patrzyła na Andy'ego. Westchnął.. - Ok, dam się zaprosić...

Daisetsu Takenouchi

Białowłosemu tęczówki się powiększyły, a oczy błysnęły. Jego kąciki uniosły się w geście uśmiechu i wziął głęboki oddech. Ale po chwili pohamował emocje, wyjął notes i zapisał swój numer oraz adres, wyrwał kartkę i podał ją brunetowi.
- Bardzo się cieszę z Twojej decyzji. Jeśli tylko będziesz miał ochotę, to odezwij się lub przyjdź. Będę czekał. - posłał rówieśnikowi ciepły uśmiech i ruszył powoli w kierunku wyjścia, przy czym odwrócił się na moment i pomachał.
- Do zobaczenia Danny. - zawrócił na pięcie i kontynuował podróż w kierunku wyjścia. Młodzieniec był cały w skowronkach.

Alex

Danny w sumie nie wiedział co się stało. Trzymał białą kartkę w ręku i spoglądał na odchodzącego chłopaka, który zrobił na nim dziwne ale pozytywne wrażenie. Wsadził kartkę do tylnej kieszeni i wrócił do pokoju, ale jego myśli jeszcze chwilę krążyły wokół jasnowłosego.

Andreas

Kiedy został sam z Markiem nie wiedział jak ma się zachować. Po głowie krążyło mu bardzo dużo myśli. Uśmiechnął się do niego nieśmiało.
-My chyba jeszcze nie mieliśmy okazji się poznać - powiedział zgodnie z prawdą. Nigdy ze sobą nie rozmawiali. - Jestem Andreas. - Wyciągnął w jego stronę delikatną dłoń.

Mark

Na początku Mark zwrócił uwagę na to, że ktoś zapukał do drzwi, lecz szybko z powrotem skoncentrował się na Andreasie. - Och, no tak. Jestem Mark, miło mi. Chociaż już wcześniej widziałem cię dużo razy w akademiku na korytarzach i w szkole, więc zdążyłem poznać kim jesteś - powiedział. Żałował, że dopiero teraz mają szansę się poznać.

Andreas

Chyba pierwszy raz w życiu się zarumienił. Zawstydziły go, a jednocześnie ucieszyły słowa chłopaka. Cieszył się, że Mark go zauważał. Tylko w jednym się mylił. Tak naprawdę nikt go nie znał. Nienawidził tego, że musi udawać jaki jest naprawdę.
-Ten chłopak jest nowy? - spytał chcąc jakoś podtrzymać rozmowę. - Nie zauważyłem wcześniej, żeby ktoś miał pokój obok mojego.

Mark

Miło było patrzeć jak policzki chłopaka zalewają się czerwienią, chociaż nie było mu za bardzo wiadomo, z jakiego to powodu.
- No cóż, tak. Wprowadził się tutaj zaledwie kilka godzin temu, więc nic dziwnego, że go nie widziałeś. Niedawno oprowadziłem go po akademiku - oznajmił.

Andreas

Dopiero wtedy naprawdę się ucieszył. Jeżeli znali się tylko kilka godzin, nie mogło być między nimi nic poważnego, a może w ogóle nic nie było. Przecież nie wiedział, czy Mark jest taki jako on.
-To miło z twojej strony - powiedział, nie wiedząc co innego może zrobić. Uśmiechał się delikatnie. Cieszył się, że jednak został. Teraz chociaż będzie miał w pamięci małą chwilę spędzoną sam na sam z tym chłopakiem. Nie znał go zbyt dobrze, ale często go obserwował. Było w nim coś, co go do niego przyciągało. Jakby jakiś magnes.

Mark

Patrząc mu w oczy, odwzajemnił szczery uśmiech.
- Właściwie to nie zrobiłem tego z własnej woli, ale teraz w ogóle nie żałuję. Cieszę się, że się z nim poznałem, bo wydaje się być fajny, no i gdyby nie on to zapewne nawet bym z tobą teraz nie rozmawiał ani nie miałbym okazji lepiej cię poznać. - Bo mimo tego że Andreas na początku wydawał się być na nich zły i wkurzony, to okazał się naprawdę w porządku.

Andreas

To zabrzmiało tak, jakby chłopak naprawdę chciał go poznać bliżej. Uśmiechnął się trochę szerzej. Wtedy do głowy wpadł mu pewien pomysł. Blondyn gdzieś przepadł. Słychać było, że rozmawia z kimś za drzwiami. Nie był przekonany do tego co chciał zrobić. W ogóle. Postanowił jednak spróbować.
Przymknął oczy i uśmiech znikł mu z twarzy.
-Przepraszam, ale mógłbyś odprowadzić mnie do pokoju? Chyba znów źle się czuję - powiedział. Zabrzmiało to dokładnie tak jak chciał. Nie mógł zmarnować takiej szansy. Musiał tylko wymyślić, jak zatrzyma Marka u siebie.