Pokój nr 3

Alex

Danny załapał go znów za rękę i delikatnie ścisnął - Nie, jak go nie znam. Pierwszy raz widzę tego chłopaka, naprawdę Mark.
Danny nie wiedział co zrobić. Mark nie był zadowolony z tej sytuacji - Musiał sam tu wejść - tłumaczył Danny - Daje jak stara gorzelnia, pewnie się pomylił. Naprawdę jesteś moim pierwszym i na razie nie chce nikogo innego.

Mark

Popatrzył mu prosto w oczy, a później znowu zerknął na śpiącego chłopaka. Westchnął, nie wiedział co miał o tym myśleć. Chyba trochę za szybko ocenił sytuację. - Emmm...No dobra, ale coś mi tu nie pasuję - powiedział zmieszany. Cała ta sytuacja była po prostu dziwna i niezrozumiała. - Ale właściwie to chyba nie mógłbyś kłamać skoro odkąd tylko tu jesteś, byłem z tobą... W każdym bądź razie trzeba sprawdzić co on tutaj robi.

Alex

Danny odetchnął z ulgą, chociaż atmosfera był dość gęsta - To co ja mam z nim zrobić, przecież on jest nietomny. Nawet nie drgnął słysząc nasze krzyki. Ty nie znasz go?

Mark

- Moglibyśmy na niego coś wylać wtedy by się obudził... - Czasami przemawiało przez niego okrucieństwo, ale chyba i tak nie mógłby tego zrobić. Ile razy on tak się schlał, że nie był w stanie nic robić a tak brutalnie został obudzony? Szczerze to nie pamiętał, ale to nie było miłe. Podszedł trochę do chłopaka i spojrzał mu na twarz. - Och, tak wiem kim jest. Ma pokój na tym piętrze.

Alex

- Czyli mi wierzysz ,że go nie znam. Bo przez chwile poczułem się,że traktujesz mnie jak jakąś dziwkę...Przykro mi - odpowiedział - W sumie to sam nie wiem. I tak miałem spać u ciebie, może zostawmy go tutaj?

Mark

- Wybacz, dla mnie samego wyglądało to trochę dziwnie... A czy ja wiem? Chyba trochę będzie nie fajnie jak obudzi się w nieswoim pokoju. Możliwe, że nie będzie pamiętał jak się tu znalazł, jeżeli za bardzo się schlał. Może powinniśmy go obudzić i zmusić aby poszedł do siebie? - zapytał i wciąż na niego patrząc pochylił głowę. Wyglądał jakby nawet przez sen było mu źle... - Obudzę go - oznajmił.

Alex

Danny sam nie wiedział co o tym myśleć - W sumie masz rację. Niech jeszcze ktoś go tu zastanie...Jestem nowy, będę miał kłopoty przez niego. Tylko obudź go delikatnie...

Mark

- Wiem, wiem - odparł i położył ręce na ramionach chłopaka. Delikatnie nimi potrząsnął, a gdy nie widział żadnej reakcji, westchnął ciężko i przyłożył mu dłoń do policzka. Poklepał go, ale nie za mocno żeby go nie zabolało i żeby nie zostawić zaczerwienienia, tylko go orzeźwić. W chwili, w której chłopak otworzył oczy Mark znieruchomiał, z ręką nadal przy jego policzku. Po chwili oprzytomniał i cofnął dłoń.

Andreas

Nawet kiedy spał nie czuł się zbyt dobrze. Już bolała go głowa i było mu strasznie zimno. Chyba się przeziębił. Nie wiedział co się dzieje, gdy ktoś dotknął jego twarzy. Może to był tylko sen. Ułożył się wygodniej i zamierzał spać dalej. Jednak natrętna dłoń nie dawała mu spokoju. Przestraszył się. Nikt nigdy nie wchodził do jego pokoju. Nie miał w szkole kolegów. Nie chciał się z nikim przyjaźnić. Bał się, że ktoś dowie się jak zarabia. Delikatnie otworzył oczy i zamarł. Był pijany, ale nie na tyle by nie rozpoznać tego chłopaka. To był Mark, chłopak, który podobał mu się już od czasu, kiedy zobaczył go po raz pierwszy. On oczywiście o tym nie wiedział.
-Co robisz w moim pokoju? - spytał cicho po chwili. Było mu bardzo zimno, więc potarł ramiona dłońmi. Miał na sobie tylko koszulkę na ramiączka. Wstydził się też tego, że śmierdzi alkoholem.

Alex

- W jego pokoju?- odezwał się Danny - Jesteś u mnie. Jak się tu znalazłeś?

Mark

Zrobiło mu się trochę szkoda Andreasa, tak, chyba tak miał na imię, gdy usłyszał jego słaby głos. Uśmiechnął się gdy usłyszał jego pytanie. Chłopak naprawdę myślał, że jest u siebie. Później przeniósł wzrok na Danny'ego gdy on zaczął zadawać pytania. Cóż pewnie się zrobiło Andreasowi głupio gdy dowiedział się, że pomylił pokoje. Mark chciał zobaczyć co takiego odpowie Danny'emu.

Andreas

Na początku nie zauważył, że z Markiem jest jeszcze jakiś chłopak. Nie mógł oderwać wzroku od jego ładnego, nagiego torsu. Tamten chłopak był blondynem, tyle zdążył zauważyć. Pomyślał, że to pewnie chłopak Marka.
Nie wiedział o co chodziło chłopakowi. Rozejrzał się po pokoju i dopiero teraz zobaczył, że nie jest u siebie. Mogłby przysiądz, że otwierał drzwi kluczem.
-Przepraszam, ja już wychodzę.. Było ciemno - zaczął się tłumaczyć, ale później jednak zrezygnował. Było mu naprawdę wstyd.

Alex

Widząc stan chłopaka, Danny'mu zrobiło się głupio -Przepraszam, nie chciałem na ciebie naskoczyć. Spokojnie, nic się nie stało - powiedział - To chyba nie jest dobry pomysł byś sam się stąd ruszał gdziekolwiek.

Mark

- Całkowicie się zgadzam z Dannym. Nie wyglądasz zbyt dobrze, może powinieneś zostać w łóżku, albo chociaż odprowadzimy cię do twojego pokoju - mówił, nie odwracając wzroku od twarzy Andreasa. Chciało mu się śmiać, nie mógł sobie wybić z głowy tego, że Danny stoi tutaj tylko w samym ręczniku i koszuli jakby nigdy nic.

Andreas

Nie potrzebował niczyjej litości. I bez tego wiedział, że jest beznadziejny. Podniósł z podłogi kurtkę i włożył ją na siebie. Od razu zrobiło mu się cieplej. Później założył buty i powoli wstał. Zakręciło mu się w głowie. Nie wiedział, czy to z powodu alkoholu, tego, że był bardzo głodny, czy może tego, że chyba miał gorączkę. Przeszedł do drzwi, a później nagle zrobiło mu się czarno przed oczami. Ostatnie co słyszał, to głos Marka.