Wesołe miasteczko

Ryan

Kiwnął twierdząco głową i razem, trzymając się za ręce poszli w stronę tej atrakcji.
-Cieszę się, że mogę być tu z tobą - powiedział i uśmiechnął się do niego. Chwilę później siedzieli na swoich miejscach. - Będzie wspaniale - ucieszył się i pocałował swojego chłopaka w policzek.Nie, nie chłopaka. Przecież nim nie był.
Spędzili w wesołym miasteczku kilka godzin, a kiedy zrobiło się chłodno postanowili wrócić do domu przez park.
*z tematu*

Tokiya

- Różnie - odparł, po raz ostatni celnie wystrzeliwując z zabawki. Facet zza lady spojrzał na niego, jakby co najmniej miał do niego wyrzuty, że musi mu oddać jedną z zabawek. - Do lasu lub w pole. Tam gdzie spokój i można coś upolować - dodał, szczerząc się nieco. - Wolisz wielkiego żółwia, czy kota? - zapytał rozbawiony.

Tom

- W brew pozorom wolę jednak kota. Zaskakujesz mnie, we wszystkim jesteś dobry, to dołujące - powiedział rozbawiony i pocałował chłopaka delikatnie w kark. Po chwili Tokiya podał mu maskotkę ślicznego kotka. - Hej, chodźmy teraz na gokarty. Zobaczymy kto będzie szybszy.

Tokiya

Mimowolnie się zarumienił na jego słowa. We wszystkim dobry. Chyba bez przesady, prawda? Gotował tak sobie, tylko kilku dań był wyuczony. Co nie zmieniało faktu, że czuł się mile połechtany jego słowami.
- A chętnie - odparł wesoło i ruszyli razem w stronę tych właśnie gokartów. - Poza tym to tylko takie wrażenie - stwierdził po drodze. - Tata zawsze dbał o to, by nauczyć mnie wielu rzeczy, ale nie zawsze potrafiłem podołać jego wymaganiom. Czasami byłem zły, ale mimo wszystko cieszyłem się, że poświęca mi czas i chce mi przekazać to, czego jego ojciec uczył go w dzieciństwie - wyznał. Po jego głosie słychać było, że darzy rodziciela wielkim szacunkiem. Z drugiej strony sam nie zauważył, kiedy zdążył tak zaufać temu mężczyźnie, że opowiada mu o sobie nawet takie szczegóły.

Tom

- To musi być cudowne uczucie mieć takiego ojca, który jest dla ciebie ważny, nawet nie umiem sobie wyobrazić jak to jest. Mnie ojciec nigdy niczego nie uczył tylko kazał wszystko robić samemu - wyznał. Mówił z lekkim żalem w głosie, ponieważ nie miał najlepszych wspomnień związanych z rodzicami. Cieszył się też, że przez to nie wyrósł na zamkniętego w sobie gbura. Właściwie wyszło wręcz odwrotnie.
Po chwili stanęli w kolejce czekając na przejażdżkę gokartami.

Tokiya

- Tak, cudownie było mieć takiego ojca - odparł po chwili, uśmiechając się lekko do własnych wspomnień. Nie był przekonany, czy Tom zdaje sobie sprawę z tego, że jego ojciec już nie żyje, więc wolał mu to dać delikatnie do zrozumienia, zanim zacznie się jakaś niewygodna rozmowa.

Tom

Tom skinął głową, przyjmując do wiadomości ostatnie słowa Tokiyi. Właśnie nadeszła ich kolej żeby wsiąść na gokarty.
-Tym razem nie dam ci wygrać tak łatwo - powiedział gdy wsiadał do pojazdu. No i cóż, tak jak mówił, wygrał. Jechał jak szalony, ale w końcu naturę kierowcy miał we krwi! Chociaż Tokiya również całkiem nieźle sobie radził. - To jak jeszcze raz? - zaproponował uśmiechając się szeroko.

Tokiya

Samochody nigdy nie były jego dobrą stroną, to musiał przyznać, że kierować potrafił tylko w grach. No i tak naprawdę nigdy wcześniej nie prowadził prawdziwego samochodu, więc i na tym tylko jako tako sobie radził. Niemniej dał z siebie wszystko.
- Nie mam z tobą szans, przyznaję się - stwierdził z rozbawieniem. - Ale przynajmniej wiem, kto będzie pomagał mi w zrobieniu prawka - oznajmił, szczerząc się do niego. - Więc... jeszcze raz tutaj, ale potem koniecznie Diabelski młyn - powiedział stanowczo, spoglądając w jego stronę. O tej porze, gdy było już naprawdę ciemno, prezentował się cudownie w tym wszystkich światłach. Nie mógł się doczekać, aż trafi tam z mężczyzną.

Tom

- No jasne, z chęcią ci pomogę z tym prawkiem, ale tak właściwie to wiesz już kiedy będziesz je zadawał? Oczywiście wyjście do wesołego miasteczka i nie zaliczenie Diabelskiego Młyna jest wyjściem straconym - odpowiedział szczerząc się.
Gdy skończyli już swoją przejażdżkę gokartami, podeszli do Diabelskiego Młyna, a Tom przystanął na chwilę przed maszyną. Chyba złapał go lekki stres, ale nie miał najmniejszego zamiaru tego pokazywać

Tokiya

- Właściwie nie wiem, czekam na odpowiedź od szefostwa - stwierdził z głupią miną.
Cieszył się, jak głupi do sera, gdy zbliżali się do Diabelskiego młyna. Dawno go tam nie było, ale pamiętał, że zawsze uwielbiał takie, chociaż ten, na którym jechał ostatnio był chyba trochę niższy. Złapał go za rękę i spojrzał na niego zadowoleniem.
- To co? Idziemy pooglądać miasto z góry? - odezwał się i puścił mu oczko. Czuł, że Tom jest odpowiednią osobą, żeby spędzać z nim w ten sposób czas i być wobec niego szczerym i swobodnym.

Tom

- Tak, chodźmy - powiedział i razem z Tokiyą usiadł na wyznaczonych miejscach. Po chwili oderwali się od ziemi. Tom przyciągnął bliżej siebie chłopaka i objął go ramieniem. Napięcie, które czuł jeszcze chwilę temu odeszło w niepamięć. Zrobiło mu się ciepło w środku gdy miał przy sobie tak blisko tego chłopaka. Po chwili złapał go za rękę i spojrzał z góry na swoje miasto. Widok był powalający. Nocą wszystko wyglądało piękniej. Tom przeniósł wzrok na Tokiyę. On również wyglądał cudownie w bladym świetle lamp i księżyca.

Tokiya

Z góry wszyscy wyglądali jak mrówki, ale otoczenie było cudowne. Kolorowe światła wesołego miasteczka szczególnie dopełniały tego krajobrazu. Kiedy obaj zaczęli wyglądać na zewnątrz, wtulił się w mężczyznę i westchnął cicho. Gdzieś po głowie tłukły mu się słowa stanowczo zbyt wielkie na tę chwilę, a jednak klimat robił swoje, więc w końcu i tak mu się wyrwało...
- Chciałbym móc tu wracać, ale już tylko z tobą - powiedział cicho, patrząc jednak w dal, nie w twarz swojego kochanka.

Tom

Gdy usłyszał słowa Tokiyi ocknął się z dziwnego stanu zamyślenia. Ujął jego twarz w dłonie i spojrzał mu głęboko w oczy.
- Więc będziemy tutaj wracać zawsze gdy będziesz tego chciał - wyszeptał i pocałował go czule w usta. Zastanowił się chwilę czy jego słowa nie brzmią jak obietnica, ale czy nie o to tutaj chodziło? Tom miał nadzieję, że właśnie tak będzie. Chciał żeby to miejsce kojarzyło się chłopakowi tylko z nim i pragnął żeby myślał tylko o nim.

Tokiya

Odwzajemnił pocałunek i objął jego szyję, by pieszczota trwała nieco dłużej. Naprawdę czuł się w tej chwili magicznie. To miejsce, ta atmosfera, sam nie wiedział, że coś może jeszcze doprowadzić go do takiej melancholii.
- Dziękuję - odparł w końcu cicho i przytulił się do niego.
Jeszcze przez jakiś czas patrzyli razem na okolicę w całkowitym milczeniu. Przejazd diabelskim młynem minął niespodziewanie szybko. Kiedy z niego zeszli było już nieco późno i Tokiya czuł się nieco zmęczony, a kolejnego dnia wybierał się przecież do pracy, więc wolnym krokiem udali się już w drogę powrotną.

Mark

Przez całą drogę do wesołego miasteczka szli wolno, trzymając się za ręce. Na dworze nie było aż tak zimno, więc nie musieli się nigdzie spieszyć.
Mark lubił atmosferę jaka panowała w tym miejscu. Gdy patrzył na roześmiane dzieciaki i szczęśliwe pary, uśmiech wpływał mu na usta.
- Na co wybierzemy się najpierw? - spytał. Popatrzył na kolejkę górską, w której ludzie pędzili z zabójczą prędkością, krzycząc. Lubił takie rzeczy, nawet bardzo.