Salon

Tristan

Jak mam cię zrozumieć, skoro sam siebie nie rozumiem? Westchnął. Dlaczego w twojej obecności pozwalam sobie zapomnieć?
Tristan zabrał rękę z klatki piersiowej chłopaka i przeczesał palcami włosy. Przez myśl przemknęło mu, że jego grzywka musi teraz wyglądać okropnie, ale nie bardzo się tym przejmował.
- Nie wiem. Ale, Takahiro, nie zakochuj się we mnie - wyszeptał, odwracając wzrok.

Takahiro

Wstał i odwrócił się.
- Ja lepiej jak już pojadę do siebie.- wyszeptał i otarł szybko łzy, nie pomyślał o uczuciu. Wyciągnął swój telefon i wybrał numer jednej z korporacji taksówek. Dobrze że rzeczy miał przy sobie.
- Podasz mi adres?.- spojrzał na chwilę na niego i przyłożył telefon do ucha.

Tristan

- Hej, tylko mi tu nie płacz.
Przypomniał mu się ich pocałunek w kuchni.
- Nie mam pojęcia, co się ze mną dzieje. - Westchnął. - Wiem, że tak będzie po prostu lepiej. Łatwiej. Ale... - zawahał się - nie chcę, żeby nasza znajomość się skończyła.
Zostaniemy przyjaciółmi? Ale nie powiedział tego, bo brzmiało to jak kiepska wymówka. Jak gdyby coś więcej im nie wyszło. A przecież do niczego więcej nie doszło. Nie wylądowali ze sobą w łóżku. A o pocałunkach przecież Tristan nie mógł powiedzieć, że nie wyszły, że coś z nimi było nie tak. Bo nie było.
Delikatnie zabrał mu telefon i przerwał połączenie.

Takahiro

- Po prostu podaj mi adres.- warknął i znowu zaczął wybierać numer. Był wściekły, jak przed laty ta sama sytuacja, wysunął jedną dłoń do kieszeni i znowu zacisnął na nożu, jego mięśnie się naprężyły.
- Albo lepiej pójdę na nogach.- wyłączył telefon i pamiętając jak się tu dostał wyszedł trzaskając drzwiami.
*z tematu*

Tristan

Tristan słysząc, jak zjeżdża winda poderwał się i szybkim krokiem podszedł do drzwi prowadzących do ogrodu.
*z tematu*

Tristan

Gdy wrócił do apartamentu, położył telefon Takahiro na małym okrągłym stoliku w salonie i poszedł do garderoby przebrać się w suche ubrania. Potem wrócił, ułożył się wygodnie na kanapie, rozwinął ciepły koc przewieszony przez oparcie i włączył telewizor, oglądając jakiś program przyrodniczy o lwach żyjących w afrykańskich rezerwatach. Właściwie niewiele z tego do niego docierało. Po chwili już spał.

Tristan

Gdy się obudził, był już wczesny ranek dnia następnego. Usiadł i przeciągnął się, wszystko go bolało. Telewizor nadal coś tam sobie brzęczał, więc Tristan sięgnął po pilota i wyłączył go. Spojrzał na telefon Takahiro, ale nie wyświetlały się na nim żadne nieodebrane połączenia.
Nie chce go odzyskać?
Podrapał się po karku i ruszył w stronę lodówki, żeby wyjąć stamtąd coś do jedzenia, a potem wrócił na kanapę. Miał zamiar zaczekać parę dni i zobaczyć, co się stanie. Był ciekaw, czy chłopak wreszcie pojawi się z własnej woli w jego apartamencie. Nie miał zamiaru go do niczego zmuszać.
W tym czasie uporządkuję sobie wszystkie sprawy związane z przeprowadzką i biznesem, zadecydował.
Przez cały dzień kręcił się po apartamencie podpinając komputer, grzebiąc w Internecie i zamawiając meble do gabinetu. Wyszedł tylko na niespełna godzinę, żeby odebrać swój samochód od mechanika i natychmiast wrócił. Zadzwonił też do osób trzymających pieczę nad dwoma domami publicznymi, których był właścicielem i wypytał, jak kręci się interes i czy nie ma żadnych problemów. Dowiedział się, że jeden z pracowników w Amsterdamie wrócił od klienta z podbitym okiem i kazał dopilnować, żeby żaden z jego chłopców nie znalazł się więcej w pobliżu tego faceta.
- Utrata takiego klienta to żadna strata. Więcej z tego problemów niż rzeczywistych zysków - oznajmił na koniec i pożegnał się, surowo nakazując, by natychmiast informowano go, jeśli takie sytuacje się powtórzą.

Tristan

W pewnym momencie usłyszał, że ruszyła winda. Zaciekawiony ruszył w tamtym kierunku.

*z tematu*

Tristan

Weszli do salonu i Tristan dopiero wtedy się odezwał.
- Po tym co zrobiliśmy? - zapytał. - W porządku, nie będę ci miał tego za złe, możemy o tym zapomnieć, jeśli chcesz.

Takahiro

- Ja nie żałuję tego, ja po prostu byłem zły na siebie i managera.- wyszeptał i stanął przy oknie widział jak zaczął padać śnieg, płatki tańczyły w powietrzu.
- Nie lubię zimy.- mruknął i odwrócił się w jego stronę. Spojrzał Tristanowi w oczy.

Tristan

Uśmiechnął się delikatnie.
- Ja też. Zima zabiera światu całe piękno i ciepło. - Poza tymi chwilami, gdy płatki śniegu wirują jeszcze w powietrzu, takie piękne i delikatne. Niegroźne. - Róże zmarzną.
Tristan nie wiedział, co dalej.
- Nie możesz zmienić menadżera? - zapytał wreszcie, chwytając za koc na ramionach Takahiro i przyciągając chłopaka o krok bliżej w swoją stronę.

Takahiro

- Nie mogę.- spuścił głowę i się do niego przytulił, wsunął swoje dłonie pod jego koszulkę układając je na jego brzuchu. Nie wiedział dlaczego chciał czuć jego ciepło.
- Od paru lat jest przy mnie i niestety to nie takie proste, bądź co bądź kontrakty mi dobre załatwia i się nie muszę martwić o pieniądze.- spojrzał na mężczyznę nie cofając swoich zimnych dłoni.

Tristan

Drgnął, gdy poczuł, jak zimne dłonie ma Takahiro.
- A co to za numer z mieszkaniem? Skoro załatwia ci takie dobre kontrakty i dba o twój portfel, to dlaczego je straciłeś?

Takahiro

- Stwierdził że to za małe standardy jak dla mnie, dlatego kazał mi kupić coś większego.- wyszeptał i popchnął go na kanapę, gdy Tristan usiadł Takahiro zajął od razu miejsce na jego kolanach, swoje dłonie przełożył na jego szyję.
- Jakieś plany na dzisiaj?

Tristan

- Hm... - mruknął i trącił nosem jego policzek. - Kto wie? Ach, ja cię po prostu nie potrafię trzymać na dystans, wiesz?