Salon

Adam

Uśmiechał się jedynie lekko, od kiedy Alex przyszedł. Jakoś ciężko mu się patrzyło na to, jak mężczyźni się do siebie tulą. Zaczerwienił się lekko na ten komplement - a przynajmniej tak odebrał słowa Alexa. Mimo starań Ryana, by nie było tego widać, jednak zauważył drobne pocałunki. Odchrząknął cicho, potarł dłońmi o kolana i sięgnął po jedzenie.

Ryan

-Smacznego - powiedział z uśmiechem, ale sam nie zaczął jeść. Naprawdę nie był głodny. Może za chwilę zje chociaż trochę. Nie chciał sprawić Alexowi przykrości. Tak bardzo chciał się do niego przytulić, naprawdę mocno i powiedzieć mu jak bardzo go kocha.

Alex

- Skarbie później - powiedział Alex, kiedy zauważył,że zachowanie Ryana krępuje Adama. Chodź był spragniony swojego chłopaka, nie chciał by ich gość czuł się niezręcznie- Od dawna tu mieszkasz? - zapytał Alex Adama. Dłonią delikatnie gładził plecy Ryana, który tępo spoglądając na talerz milczał.

Ryan

Nie wiedział co ma robić. Odsunął się trochę od Alexa i zaczął grzebać w swoim talerzu, co jakiś czas wkładając trochę do ust. Trochę bolała go głowa. Miał ochotę iść spać, ale tego nie zrobił. Postanowił pójść spać, kiedy chłopacy zaczną pisać ten referat.

Adam

Skinął głową na słowo "smacznego", zaczynając jeść. Czuł, że trochę tutaj im przeszkadza, ale przecież obaj chcieli, żeby został... Spojrzał na Alexa, słysząc jego pytanie.
- Właściwie nie tak długo. Niecały rok - powiedział, uśmiechając się lekko. Nawet nie pamiętał, kiedy tutaj przyjechał. Musiałby się nad tym chwilę zastanowić. - A jak jest z wami? - zapytał od razu, oczekując odpowiedzi od obu mężczyzn.

Alex

- Ja mieszkam tu od kilkunastu lat. Pochodzę z Japonii ale wychowałem się tutaj - zaczął mówić Alex.

Ryan

Alex gotował naprawdę bardzo dobrze, aż zachciało mu się jeść.
-Mieszkam tu chyba pół roku. Nie znalazłem pracy w swoim mieście, więc musiałem przyjechać tutaj - powiedział i uśmiechnął się do Adama. Wcześniej nie był zadowolony z przyjazdu do tego miasta, ale teraz wszystko się zmieniło. Miał Alexa i w ciągu kilku dni poznał naprawdę fajnych ludzi. - A ty, dlaczego tu przyjechałeś? - spytał.

Adam

- Przyjechałem tutaj po skończeniu szkoły. Po prostu potrzebowałem wyjechać z domu, znaleźć trochę inspiracji do mojej książki - odpowiedział na pytanie z lekkim uśmiechem. Powoli kończył już swoją porcję. - Ostatnio myślałem nawet nad tym, czy tam nie wrócić - dodał spokojnie. - Ale w ostateczności się nie zdecydowałem.

Alex

- Ja ostatnio też zastanawiałem się czy nie wrócić do Japonii. Mieszka tam moja jedyna rodzina. PO śmierci rodziców praktycznie niewiele mnie ty trzymało. No ale teraz - spojrzał na Ryana i uśmiechnął się - wszystko się zmieniło. Planujemy razem pojechać tam kiedyś, ale na razie to tylko plany. A ty często odwiedzasz swoje rodzinne strony?

Adam

Kiedy Alex mówił w ten sposób, naprawdę nie dało się nie zauważyć, jak ważny był dla niego Ryan. Musiał go naprawdę kochać, chociaż znali się tak krótko. To naprawdę było jak historia z filmu. Też by tak chciał.
- Raczej nie często. To był pierwszy raz odkąd się wyprowadziłem - odpowiedział z lekkim uśmiechem. - Ale kiedy mój brat się wyprowadzi, pewnie będę musiał częściej odwiedzać matkę - dodał ciszej. Odchrząknął lekko. - Więc bierzemy się za ten referat? - zapytał. Nie, żeby mu się gdzieś śpieszyło, czy rozmowa nie była udana. Ale przecież po to tu właśnie przyszedł.

Alex

- Jasne- odpowiedział Alex z uśmiechem na twarzy. Wstał i wyciągnął z torby przyniesioną z biblioteki książkę. Rozłożył na stole laptopa i usiadł bliżej Adama.
- To tak jak ci mówiłem. To ma być przykład jakiego sportowca ale pod kontem treningów, posiłków i innych czynników, które mogły mieć wpływ ma jego osiągnięcia w sporcie. Wybrałem kolarza Lanca Armstronga. Wiele osiągnął ciężką pracą.

Ryan

Mężczyźni zaczęli mówić o referacie, więc on postanowił pójść do sypialni. Jeśli Alex nie będzie miał nic przeciwko, weźmie jeszcze prysznic.
-Alex, mógłbym cię na chwilkę prosić? - spytał i uśmiechnął się do Adama. Chciał powiedzieć swojemu chłopakowi, że jest zmęczony i zaczeka na niego w sypialni.
Nadal było mu trochę przykro, że brunet poprosił o pomoc obcego człowieka, a nie jego.

Alex

- Jasne- Alex wstał i wziął go za rękę. Po chwili znikli za drzwiami sypialni. - Stało się coś kochanie?

Adam

Spojrzał za nimi, gdy zniknęli w sypialni, a później wziął się za szukanie potrzebnych informacji w pierwszej książce. Nie miał z tym większych problemów, więc wziął się za następną, a później czekał na Alexa. Nie chciał zaczynać tego referatu bez niego, bo w końcu to nie jego ma być ta praca. Westchnął więc sobie i wyłożył się wygodniej na kanapie, patrząc w sufit.

Alex

- Przepraszam, już jestem. Możemy zaczynać. Widzę,że przejrzałeś książki. Masz jakiś pomysł jak to sklecić? - zapytał Alex uśmiechając się przy tym słodko.