Sypialnia dla gości

Takahiro

- Rozwiąż mnie proszę.- wiercił się dalej po chwili skopał kołdrę na ziemię.- Nic mi nie będziesz kupował.- warknął i nadal się wiercił czuł że materiał zaczął się pruć. Po chwili całkowicie puścił, Takahiro wstał szybko rozwalony płaszcz opadł na ziemię, chłopak wyszedł z sypialni trzaskając drzwiami
[zt].

Tristan

- Takahiro! - krzyknął Tristan i wybiegł z pomieszczenia za czarnowłosym.

*z tematu*

Tristan

Zatrzymał się koło łóżka, a potem zrzucił ubrania, zostawiając na sobie tylko bieliznę. Spodnie i koszula wylądowały w kącie. Usiadł na łóżku, wsunął się pod kołdrę i czekał.

Takahiro

Wszedł do pokoju i się rozebrał zostając w bieliźnie, wsunął się do łóżka obok niego po czym wtulił w jego ciepłe ciało.- Jeżeli tego nie chce to powiedz od razu.- mruknął ziewając spojrzał Tristanowi w oczy.

Tristan

- Czemu miałbym nie chcieć? - zapytał Tristan.
Wiedział, że były jakieś powody, żeby się z nikim nie wiązać, ale w tej chwili nie potrafił ich sobie przypomnieć. I nie wydawały się one zbyt istotne.
Położył się, przekręcił na bok i objął chłopaka Był gotowy zamknąć oczy i zasnąć. Całkiem przyjemnie było leżeć, czując obok siebie ciepłe ciało drugiego mężczyzny. Jeszcze przez chwilę walczył z opadającymi powiekami, ale wreszcie pozwolił, by jego oczy się zamknęły. Trwał jeszcze na granicy jawy i snu, gdy uświadomił sobie, że w tak krótkim czasie Takahiro zaczął stawać się dla niego kimś ważnym.

Takahiro

Wtulił się mocno i wpadł w objęcia morfeusza. Czując ciepło drugiego ciała był szczęśliwy. Gdy się obudził po paru godzinach do pokoju wpadały promienie słoneczne. Chłopak wyplątał się z objęć mężczyzny starając się go nie obudzić. Po chwili już siedział na krawędzi łóżka, po czym wstał i usiadł przy oknie i się zamyślił.

Tristan

Źle spal tej nocy. Śniły mu się koszmary. Ale gdy otworzył oczy i zobaczył stojącego przy oknie Takahiro, uśmiechnął się.
- Dzień dobry - wymruczał, a następnie zgramolił się z łóżka i skierował prosto do salonu, a potem do kuchni.

*z tematu*

Takahiro

Został wyrwany z zamyślenia, i się w odpowiedzi jedynie uśmiechnął. Gdy mężczyzna wyszedł, Takahiro podszedł do walizki i wyciągnął notatnik. Słysząc wołanie Tristana chwycił gitarę i zbiegł na dół do kuchni.
*zt*

Tristan

Już po chwili trzymał telefon w dłoni, na ekranie wyświetlała się nazwa rozmówcy. Tristan westchnął, przewidując problemy, ale nie pozostawało mi nic innego, jak odebrać.
- Co jest? - Chwila ciszy. Westchnienie. - Skoro tak bardzo zależy mu, żeby z tym skończyć... - Jego rozmówca po drugiej stronie linii mu przerwał. - No dobrze. Teraz tak nie mógłby pracować. Chcę, żeby ochłonął. Wcale nie mam ochoty stracić jednej z naszych najbardziej dochodowych dziwek. - Tristan podrapał się po szyi, słuchając słów rozmówcy. - Nie - przerwał mu coraz bardziej zdenerwowany. - Nie waż się go zamykać. Pakuję się i jadę do was. Tak, jadę. - Chwila ciszy. - Nie waż się go zatrzymywać siłą. Powiedz tylko, że proszę, żeby na mnie zaczekał. Może posłucha.
Westchnął.
- Nie mam czasu. Do zobaczenia jutro wieczorem.
Tristan przerwał połączenie i skierował się w stronę salonu. Musiał powiedzieć Takahiro, że ma sprawę do załatwienia.

*wychodzi*

Takahiro · Wysłany: Sob 14:34, 30 Mar 2013 Temat postu:

Takahiro wszedł do pokoju i się spakował, połknął ostatni kęs kanapki. Po chwili pościelił łóżko i wziął walizkę. Po chwili stwierdził że zostawi jakąś kartkę. Wyciągnął długopis z kartką i zaczął pisać:
"Skoro i tak cię długo nie ma postanowiłem się wyprowadzić, jak chciałeś zniknąć mogłeś powiedzieć. Znalazłem apartament niedaleko ciebie jak byś coś chciał i chciałbyś odebrać klucze.
Twój Takahiro."
Zostawił ją na łóżku i wyszedł.
[zt]

Tristan · Wysłany: Nie 14:33, 31 Mar 2013 Temat postu:

Tutaj też go nie było. Na łóżku leżała za to kartka.
- Boże, co za wariat.
Naprawdę myśli, ze gdybym nie musiał, wyjechałbym z miasta? Przecież prościej byłoby wyrzucić jego z apartamentu niż samemu iść gdzieś w cholerę. Westchnął. Tylko gdzie ja go mam teraz szukać?
Pozostawało mu czekać, aż Takahiro sam do niego wpadnie.
Zmęczony podróżą opadł na łóżko i niemal natychmiast zasnął.

Tristan

Obudził go dzwonek telefonu. Spojrzał na komórkę, ale to nie ona dawała o sobie znać.
Jest tutaj stacjonarny telefon?
Jak w ogóle mógł to przegapić?
Wstał i ruszył w stronę salonu, rozglądając się za słuchawką.

*z tematu*